قله

دنیا برام صحنه شعبده شد هرروز پلی میشد شو بعد شو یه صدا بهم گفت استاد شعبده شو با قلم و کلمه بساز فرصتشو الان پونزده ساله واسه خودم کار زدم کسی نبوده جلوم که برم پشت سرشُ کارو بلدم فول دارم قدرتشو ته مسیرمو دیدم از صبح شبشو با اینکه هنوز دل نکندم من از همه ولی تا یادمه فقط کندن از من همه دل خوشی ام ندارم اکثرا از همه میرم رو به قله و پرچمم دستمه من از صفر مطلق تو فکر قله ام که حس گُنگم شه حس بردن بهم قصه گفتن از حس مردن ولی دیدم خدا ته قصه شد من . یه خطم میشه صد صفحه ترجمش صدام میرسه از زیر فرش رو عرش قلم و کلمه ها با هم رعد و برق طور وصل میکنه به هم قبل و بعدو طی میشه زیر سر پای من خیلی راحت مسیر زمین و آسمون خوب میدونم این محلول خاک و آب مثل یه ماشینه روی زمینه واسمون من بالاتر از ابرا وصله وصله سیمم با چشام پی ثبت لحظه شاید سخت شه هضمش ولی پاهام رو زمین جوری راه میرم اون بالا عرش بلرزه چون زندگی ای میخوام که خرج شه کردش واسه همینم تو ذهنم پرسه زد شعر یه هدفون چسبید روی گوشم تا حواسم از جاهکی دیگه پرت پرت شه . من جاده رو دیدم با دست اندازاش داشتم هرچی که خواستم تاحالاش کلی قله بوده رفتم بالاش عمرمو دادم هزینه بالاش من جاده رو دیدم با دست اندازاش داشتم هرچی که خواستم تاحالاش کلی قله بوده رفتم بالاش مونده رو قلمم دستم جاپاش روی حقیقتا چشم بستم حقیقت پشت این دو تا چشم نقش بست از دست نمیدم لحظه رو حتی اونجا که نمیاد به چشم اصلا