پریزاد

دُختِ شیرازی اَزُم هوش و حواس بُردِه وای که با کرشمه هاش جون به سَرُم کِردِه آره با شرم و حیاس و شوخ و شیرینه وای که خیلی به دلُم هِی داره میشینه آخه من قربونه اون ناز و اداهاشو نَمیره از نظرُم نگاهِ زیباشُ و تا یه باره دیدمش دست و دلُم لرزید تو چشام نگاهی کِرد یواشکی خندید دخترو لیلی و من مجنونشم ای وای اون پریزاد منه،جون منه ،ای وای نگو از ناز و اداش که خیلی طنّازه مهربون و نازنینه ، دُختِ شیرازه نگم از نگاهِ نابش که پر از رازه طعم خنده هاش مث شرابه شیرازه محو خنده هاش و از خودوم شدم بیخود نمیدونم حال و احوال دلم چی شد دِلُمِ و برده عجب رنگ چِشوی نازش چه دل و میبره اون نگاه جذابش میگن عاشقم شده کاشکی بگن راسه آخه اون جواهره ، اون خود الماسه دخترو لیلی و من مجنونشم ای وای اون پریزاد منه،جون منه ،ای وای نگو از ناز و اداش که خیلی طنّازه مهربون و نازنینه ، دُختِ شیرازه