لنگ رود

میچرخم آروم زیر بارون یه گردان دنبالمن تو خیابون چون نمیترسم و حرف میزنم بی پرده خط میکشم هر روز روی دیوار سخت میگذره روزا همین روزا ورق برمیگرده یه جاده ی طولانی ریل قطاری در دور دست هزار اسلحه رو به من مرگ درست اون سر کوچه ست من و یه پنجره رو به شهر یه نفره سرپام عادتمه یاد تو بیوفتم توی روزایی که خیلی تنهام از دست داره میره این روزا چون هیشکی نمیتونه جاتو بگیره جدی تر از من توی تنهایی نیست، نه از وقتی لبه ی پشت بوم راه میرم حالم بهتره از دست عادتای بد رهایی نیست، نه صدای تیر عادی شده توی گوشم وقتی تو نیستی فرقی نمیکنه هر روز لباس جنگ میپوشم هر روز به خودم میگم به خودت آتش بس نده شاید یه روزی برسه که کسی کسیو توو جنگ از دس نده از دست داره میره این روزا چون هیشکی نمیتونه جاتو بگیره جدی تر از من توی تنهایی نیست، نه از وقتی لبه ی پشت بوم راه میرم حالم بهتره از دست عادتای بد رهایی نیست، نه