سرشت

اینترو ( پیکارو ) : جمله هام دنیامو کرد بهشتم که هرچی این دل امر کرد نوشتمش کردم بنا یه کاخ تو قعر زمین میدونی این بازی تو سرشتمه نمیذارم اهدافم‌تسلیم ترسام شن میدونی تو این بازی تلاش حکم چندسالس دلمو به دریایی زدم که داشت کوسه زیاد از اول مهم نبود چی میگن دربارم ورس ۱ ( پیکارو ) : تو دل تشبیهام یه تونل تاریک از تردیدامه میدم زود نقش بهش من تصویرش بهم میگه فرشچیان کیه بهتر از ما ؟ نه نمیدم دل به ترسام مغز در بند قلب ، زدم هر ضربو چنگ کلم کلمه پز ، نکرد فکر به فردام میبرم میدوزم خودم صفر تا صدشو میرونم خودم توش ولی بیرونم همون یاقوت تو دریای فیروزم خودم گذاشتم عشق پاش ، تا که حتی عشقو بش باختم تکرار ، تا شد نهالی سبز از تخم حرف که هی کاشتم کورس ( پیکارو ) : این قصه تهش چیه ؟ نمیدونم مسیرو جز با عشق نمیرونم با خودم میبرم این قلمو قبر یه روز ولی شعرامه که میمونن این قصه تهش چیه ؟ نمیدونم مسیرو جز با عشق نمیرونم با خودم میبرم این قلمو قبر یه روز ولی شعرامه که میمونن پل ( پیکارو ) : میخونم تا وقتی که حنجره بخواد میمونم تا که بره پرده هه کنار ببند تو دست و بال و لب منو بدوز من قول میدم که شعرام پر بکشه باز نمیذارم اهدافم تسلیم ترسام شن میدونی تو این بازی تلاش حکم چندسالس دلمو به دریایی زدم که داشت کوسه زیاد از اول مهم نبود چی میگن دربارم ورس ۲ ( ریبل ) : میشنوی اینو ؟ ترشحات مغزمه اگه الآن کلی توقعاتم از منه واسه اینه هنوز محصلم و چند سال دیگه بهترین مدرسم اگه سنگینه بار رپ روی دوشم چیدم کلامو سنجیده توی موزه اس ببین دلم از سنگه ، فکرم الماس میدرخشم توی روز روشن کلی کردم تلاش تا فهمیدم طلام ، نخبه ی بیست و چهار عیار افکار پوچ تو مغزم نرفت از اول کار ساختم ایزوگام براش خشابم پیشرفته ، سلاحم رشد با جوهر قلم شد خشابه پر به گوهره که مخم اراده کردم تک تک بیت هارو بداهه گفت کورس ( پیکارو ) : این قصه تهش چیه ؟ نمیدونم مسیرو جز با عشق نمیرونم با خودم میبرم این قلمو قبر یه روز ولی شعرامه که میمونن این قصه تهش چیه ؟ نمیدونم مسیرو جز با عشق نمیرونم با خودم میبرم این قلمو قبر یه روز ولی شعرامه که میمونن