روپام هنوز گذاشتم همه روزامو پهلوم دیدم یروزایی بد خوش بودم یروزایی پر بود از بغض گلوم یروزایی داشتم نای پرواز یروزایی بسته بودن جفت بال و دستام شاید سر همین غم داره حرفام ولی روپام و میبینی مشت کردم دستام این جاده انگاری تمومی نداره ولی نمیزارم من رو از فاز هجومی دراره وقتی دلت رو صاف کنی و غروری نباشه چشات همیشه امیدوار به طلوع جهانه نفرت رو کشتم عشق رو نهال کاشتم تو اوج زمستون امید به بهار داشتم خیلی وقتا دیدی شد بد خوردم زمین ولی الانو میبینی روپام بازمن حتی یه قدم عقب نمیرم نمیشم خسته من خدا رو دارم واسم بسه راهم سخته کم نمیارم دنیای ما اگه تاریک شد جاده آرزوها باریک شد با احساساتمون اگه بازی شد هیچی نمیتونه من رو از راهم وایسونه اگه چیزی رو میخوای سختیاشم واست آسونه هفته و ماه و سال و شب و روزام هرچقدر بگذره هنوزم روپام بد کشیدم از این مردم زدن تیشه به ریشه گندم دروغای رنگی و خنده های سردو کوچه های تاریک برگای زردو گرگای دردنده جامه مرد خشم نگاگا باعث جنگ وضع طوری شده که راحته مرگ نفرت آدما تو شهر فاجعه کرد ولی من هنوز روپام پسر گذاشتم همه اون روزا رو پشت سر شاید افکارا شده پر سم ولی با قلمم میشکونم جلوم هرچی بشه سد اینجا شهر من نیست شهر من قشنگ بود آدماش قشنگتر قیمتاشم ارزون اینجا شهر من نیست دورم پر آدمای منفعت طلب قیمت آدما پوله مسخرست همش برای هرکی هرکار کردم بازم من آدم بدم واسم مهم نیست آخرم،هرچی شد بازم منم آره آخرش منم تو هم بگو من آدم بدم آدما بزار ازم رد بشن بزار هی بد بگن ازم من میدونم خودم کیم من خودم میمونم برای خودم من راهمو دارم به کسی کاری ندارم اگه پشت هم بد بیارم به خودم گفت هیچوقت کم نمیارم روپام هنوز...
