کوچهای عاشقی

کاشکی تقدیر انسانها فقط در خواب بود قصه از آغاز سَر میشد، دلت بی تاب بود بعدِ تو بیزارم از صبح و طلوع آفتاب کوچه های عاشقی از مهرِ تو مهتاب بود گفته بودی تا ابد همراه و غمخوار منی لعنت و نفرین بر این بیراهه که مُرداب بود قلبم از طرزِ نگاهت باز هم آتش گرفت کاش در چَشمانِ تو یک چشمه ی پُر آب بود سخت دلخونم از این بیرحمیِ تلخ و غریب کاشکی، کاشکی در رسمِ ِ دنیا عشق ورزی باب بود بعدِ تو بیزارم از صبح و طلوع آفتاب کوچه های عاشقی از مهرِ تو مهتاب بود گفته بودی تا ابد همراه و غمخوار منی لعنت و نفرین بر این بیراهه که مُرداب بود قلبم از طرز نگاهت باز هم آتش گرفت کاش در چَشمان تو یک چشمه ی پُر آب بود