خیاط باشی

نشسته توی خیاطی با چرخی که نمی دوزه چشاش و ازغبار شهر به پشت شیشه می دوزه کی می دونه که می سوزه هزاران لاله زارش خیابون تا خیابون پر خیال خواب بیدارش چه هامونی/ چه کارونی/ چه حال زار داغونی چه حس مبهمی داره به این خواب زمستونی به مروارید در آبی که زیر پلک پنهون شد غمی داره که تکرارش به رود گونه مهمون شد به کوکی که نمی کوکه به چرخی که نمی چرخه دلش تنگ مث دستاش چشاش رود مثل کرخه به هامون می کنه جون و به کارون می زنه خون و به سوزن می زنه چشم و می میره فراوون و چه هامونی/ چه کارونی/ چه حال زار داغونی چه هامونی چه کارونی چه حال زار داغونی