گمشده

عزیزم! نپیچ و همین جوری هی گاز بده، گاز بده، عزیزم گاز بده! که این پیچ هم به من نمی‌رسوندت، نمی‌رسوندت! من گم شدم، من گم شدم، من گم شدم! آره من گم شدم و بهترین مشتریِ ستونِ گم شده‌هام عمریه واسه خودم توی روزنامه‌ها آگهی می‌دم که یکی پیدام کنه خودمم نمی‌دونم، که دقیقا کجام؟! کجای این همه روزای بی فردام؟ اما باور کردم: که گم شدم، که گم شدم، که گم شدم! جالبه که بدونی من و چند نفر دیگه یه گروه تشکیل دادیم روزی چند ساعت با هم پیِ هم دیگه می‌گردیم هر جا فکر کنی می‌ریم؛ قهوه‌خونه‌های شوش کافه‌های هفتِ تیر متروی آریاشهر یا تو کوچه مروی از همه می‌پرسیم: ما رو جایی ندیدین؟ ما گروهی گم شدیم، کیه بشناسدمون؟ کیه پیدامون کنه؟! شایدم خب تقصیرِ خودمونه خودمون، خودمون و گم کردیم کاملا منطقیه خودمون پیِ خودمون می‌گردیم ...