فراکام (فت کورش)

سهند رو شیشه بود رفیقام چت مست ماشین بغلی پلی میکرد فرست کلس میس کال مامانم رو گوشیم هی زنگ ندارم حوصله هیشکیو امشب همه فنا فکر میکنن رو به راهم میاد کش روی کش بلانت روی بلانت کل دنیامو میبینن توو چشام دوتا فرشته چپ و راست روی پام نمیاد چیزی به چشمم اما بی اف اکسم فنمه الآن آرزو کردم برگرده زمان چون هر چی میکذره میبینم تنهام خودم فریکم رفیقام کریپی چشامون قرمز تره از تریپی اتاقم هات باکس قلبم سرده لاشم فس تر میشم از شنبه میاد آن تایم برف، خونه شده آلپاین سردمه نمیتونم صاف وایسم، دیگه روی پاهام کلی جنس میاد نمیاد توو سما خونم یهو رد میدم میگیرم رو بکس خودم تیمم تکمیله نمیخوام که پُر شه دورمون اقلش هم باید بدن تووی شوک نشونمون رم، چه خبر تهران میگن هنوز توو کف این ورسان رو جنس منس، احمق شدی فیمس برف کردتت دپرس، خارج از دسترسه پیجت یاد شهرک رو میز پایپ بچا شمرون، یه بند میس کال رو بیس رفت نوزدهم تا بیس چار بدون فردات همین پانچان یادت نره وقتی شدی راکستار یه روز فقط پشتت بود آرمان دیگه همه میدونن بازیه دست خودمون هر چی زور زدی نمیادش ترپ به توئه تووی ترپ هاوس روتینه تا صبح بشوره پول انقد لشیم باید بدن توو شوک نشونمون کوری وان واساپ کری دلمون تنگ میشه تهران فرین انگار شب غربت تمومی نداره یه روزی دوباره میزنه آفتاب ولی کف خیابون میکشیم تیک آف رالی میچوقیم همش از وید تهران نابی اگه با تیمم این بالا سفت وایسادیم خیلی چیزا ناخودآگاه بهم یاد دادی آخر بی حس رو کدئین میکنم خودمو هد شات کلین الآن من و آرزوهام پَر فقط میشیم تووی آسمونا محو هر چند الآن هم فرقی ندار چون رسیدن بهشون واقعا محاله دپرشن توو وجودم ذاتا فعاله بخندمم تعریفی حالم نداره