و همه راز و ناز و مِی من هَوسِ کِشیدنم چون نَفَسی که پودِ تو بسته به تارِ بودنم سازِ خیالِ من همه خاک گرفته بود و باز با تو دوباره تازه شد شعر و غَزَل سرودنم مَطلعِ عاشقانه‌ای مِصرَعِ بی بهانه‌ای نبضِ همه ترانه‌ای جمله همه تپیدنم آینه را گرفته ای در پَسِ چَشم، خُفته‌ای گمشده‌ام محال شد باز دوباره دیدنم تَن تَنَنِ مرا تو چون بالِ پرنده می‌کنی با همه تَن بِخوان مرا من همه تَن شنیدنم هَمره اگر تویی مرا رفتنِ کاروان چه غَم داغ نمی‌زند دِگر دَغدَغه‌ی رسیدنم شمعِ منی که در شبِ بی مَه و مِی شَرَر زدی سوخت خیالِ ما غمِ پیله به تَن تنیدنم زَخمیِ بادِ حادثه، بال‌شکسته ام اگر زخمِ زبان نمی شود با تو غمِ پریدنم تَن تَنَنِ مرا تو چون بالِ پرنده می‌کنی با همه تَن بِخوان مرا من همه تَن شنیدنم هَمره اگر تویی مرا رفتنِ کاروان چه غَم داغ نمی‌زند دِگر دَغدَغه‌ی رسیدنم شمعِ منی که در شبِ بی مَه و مِی شَرَر زدی سوخت خیالِ ما غمِ پیله به تَن تنیدنم
