سوگه رسه (فت سامی لوو & تامارا)

نور فندک می‌کنه صورتتو روشن مثل رز وحشی میاد از بو تن تو خوشم حاضرم آدمم واسه موندنت بکشم ولی عازمم، ساعتم نمیشه گرفت جلوشم نیازی نی به شات، یه ثانیه کافیه بگاد، گیرایی نگات یهو طلوع ماه دیدم تو سیاهی چشات این بیت نیمه‌ جونو دادش یه قافیه نجات لباساتو دراوردمو دستاتو بستم با طناب محکم نفسات تندتر یواش تند نرو خوب می‌دونم که تو و فتیشات مریضین قول بده که جی توی تکیلام نریزی رک من می‌خوام که قفل شم به بدنت محرض می‌خوای که محکم بزنمت باید بریم وقتی صبح برسه امشب دست هیچکی به ما نمی‌رسه بودش بین منو تو می‌مونه بین منو تو جا زیاد میاریم روی تخت یه نفرم هرچقدم طول بکشه بازم کمه به نظرم می‌کشی نقشه که من نرم میرم و رو تنت می‌مونه اثرم وقتی می‌سوزی با شمع مثل باترفلای برق می‌زد نگینای باتپلاگت می‌دونستی می‌ریم با این کارت به فاک یهو یواشکی ریختی تو باتِل دراگ افتادم توی تله نمی‌خوره تکون بدنم چی می‌گذره توی سرت سیخ شده مو به تنم هردومون پُر زخمیم منو تو رز وحشی فقط یه معجزه‌ ست اینکه ما یه روزی همو ببخشیم باید بریم وقتی صبح برسه امشب دست هیچکی به ما نمی‌رسه بودش بین منو تو می‌مونه بین منو تو دم صبح اون بدن لختت با اون لب سرخت بودی سَوِج رُز سَوِج رُز هردفعه می‌گیم که این‌ دفعه آخره و ولی نمی‌شه کشید بیرون از تن لاغر تو زدم از همه سر تو ولی نباید می‌گرفت اصلا پرم به پر تو کارم تموم میشه دیگه میلی ندارم به چشات توشون پُر از رازایی که نباید بشه فاش کور بودیم کور تر از طناب و گره‌هاش دوباره بهم نخوره تنامون گره کاش برا توئم سَوِج رُز رُز