شاید که مُرده ایم و درون جهنمیم وقتی که وارث همه غمهای عالمیم اینجا کسی به کسی نیست ، هم زمین معلوم نیست چند شب وروزست باهمیم! شاید که اهل گوشه ای از عالم وجود درکهکشان دیگری از جای دیگریم این روزهای سخت کشنده تقاص ماست ما ساکنان رانده ی دنیای دیگریم یا اینکه مهره های بازی شطرنج دیگران ما را برای خنده و تفریح چیده اند مثل یه سرباز پیاده یه شاه پیر به سرنوشت و طالع ما خوب چیره اند بی اینکه بخواهیم به زمین پرت می شویم از لحظه ورودِ به آن درد می کشیم تا مِهر عزیزان به دل تنگمان نشست با کوچ ناگهانی شان درد می کشیم ایام سخت و غریبی به ما گذشت ما سنگ نبودیم ولی سنگمان زدند دست منو تو بود ، جهان اینچنین نبود! باب سلیقه ی خودشان رنگمان زدند...
