یو مستند صفر دو یک شبو بیدارم هنوزم میچکه جوهرم میپاچه روو کاغذ میرسه نوبتم بگو چقد میکشه طول دیده شه هنرم احساس دارم گاهی بی حسه دوربرم سرپاس لش لمس تن کفه شهر نیستش مشخص مقصده بعد نوزده گرف تو تهران اسلحه دس واسه هرکی خوندم کف زده تش میمونم با رپم حتی بدن حکمه تیرمو تنومنده این درخت بزن قطره ریششو نمیرسه زورت پس بفهم عمقه تیترمو یه پروانه میخواستم که درک کنه پیلرو نره یادت خالقم رابطمو شاعرم مستنده کارتلم بکس واردنو کاملن صاعقنو راکتن هم ساکتنو عالمن ماهرنو جالبن داش کاشفنو راغبن چی بگم علماس میخوای یه کم از زخمایی که خوردم بگم؟ اینا فقط رخه کارو میبینن نمیدونن چه مسیریو رفتیم بگو شاید یه کم دستگیرشون شد داش یه پسره ساکت صبور، لاغر رپی چقر فکره ساختن فردام و پرواز یه تک از مدرسه فرار ولی پیه هدفام صور تا اینکه پریدم و کسی نرسید بهم نذاشتم سیاهی روم اثر کنه هرچند جایه زخماش رویه تنم پره این عشقه که ماورایه تفکره اما ادم بودن بالاترین توقعه نمیدونم شاید دوریم اَ همدیگه کم نیار تو، برو جلو همین تقدیره نده فرداتو دسته سرنوشت کم کن رویه هرکی، تورو دسه کم گرفت هرکی رسید جایی واسش جنگیده داش جاده زیر پاته نگو از،. سختیه راه برو براش رسید وقته تکمیله کار آینه رو ببین، بکن تصویه حساب
