وداع باد از رفتن

آنجایی نشسته چشمت بر در خواب است و می پرهیزد دلشوره داری آنجایی آبستنه بغضی تلخ گویی که بر پیشانی صد کوره داری میبینم طاقت نداری با من وداع بعد از رفتن چشم تو روشن بوسیدنت را فرصت نداد قحطیم تمعیدم دادن با رنج سرسحتی ام باور کن امشب مسلوب خوشبختی ام با مرگ سرخم مطلان این بازی ام از هر چی گفتم هر چی کردم راضی ام گریه نکن من کابوس این قاضی ام داغم را چه کس تبر خواهد داد فقط حراصم این است که خواهدت گفت نا اهلی پریده این پیراهن به خون من غلطیده چه خواهدت گفت آزادم و خون بهایم این است نکن دری ؟ ایمان خود را بیداری صدای کِل می آید هر کس عزا پوشیده آبان خود را بوسیدنت را فرصت نداد قحطیم تمعیدم دادن با رنج سرسحتی ام باور کن امشب مسلوب خوشبختی ام با مرگ سرخم مطلان این بازی ام از هر چی گفتم هر چی کردم راضی ام گریه نکن من کابوس این قاضی ام