دارکوب

یه درخت، بدونِ ریشه عُمریه تو کارِ مرگه وسط ِ یه جنگلِ سبز فکرِ قتلِ عامِ برگه تنه‌شُ یه دونه دارکوب داره کم‌کم می‌خراشه رو تنِ زندگیِ اون طرحِ مرگُ می‌تراشه تو همون درختِ خشکی منم اون دارکوبِ تنها که صدای نوکِ خسته‌م رسیده اونورِ دنیا لحظه‌ها رُ می‌شمارم تا سقوطِ قامتِ تو که بدونِ تو بسازم جنگلُ دوباره از نو خستگی تو کارِ من نیست اگه یکه، اگه تنهام با خودت فکر نکنی که از پسِ تو بر نمیام نگا کن که دسته‌دسته توی آسمون پرنده‌س اون‌که از قفس نترسید این روزا همون برنده‌س کبک و هُدهُد و کبوتر قُمری و جغد و قناری همه شون می‌شن یه دارکوب وقتی تو درختِ داری بی‌صدا رو به سقوطی تو که از سکوت می‌گفتی نفسا تو سینه حبسه تا تو از نفس بیفتی