پناه

فرار من، از التهابِ شب هام پناه، توو هرمِ دستای تو بوده نگاه من، به دنبال رسیدن فریاد من، تمنّای تو بوده بگو دست کدوم جلّادِ بی عشق میخواد قلب تو رو از من بگیره نمی ذاره تنِ درخت کهنه که بلبل توی دست باد بمیره تو از کدوم تباری، از کدوم شهر تو افسونِ کدوم حرف و طلسمی تو همسایه ی خاطرات شیرین تو اعجازِ شکوهِ روح و جسمی تو فانوس شب جاده ی غربت تو تک نگینِ انگشتری من فراموشیِ کهنه های دیروز بلوغ خام رویای رسیدن تو از کدوم تباری، از کدوم شهر تو افسونِ کدوم حرف و طلسمی تو همسایه ی خاطرات شیرین تو اعجازِ شکوهِ روح و جسمی