میخام

مقدمه میخوام رو سفیدا قرمز بپاچم اینجوری وحشی تره اما دیرتر کثیف میشه همخوان میخوام آسمونو قرمز کنم، خورشیدو آبی میخوام، دوباره تو بغلِ همون که یه روز غرورشو کُشتی بخوابی میخوام انقده تند برم که دومی بشه واسه پشتیه عادی انقده خوب بشم که لاشی پشیمون شی از فحشی که دادی یا که انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره میخوام بزنم تو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره میخوام بزنم توو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم قسمت یک میخوام همه اونا که ذهنشون نجسه ببازن میخوام، جای قبرِ آقام مدرسه بسازم میخوام، داد بزنم همتون کصشرین میخوام پُر رقص باشه اصلاً مجلس جنازه ام میخوام، بزنم جر بدم خوارِ رپو بدن جر واجر کص خوار تتو میخوام بفهمی بد جایی رو مستی به بد کسی حواله کردی معاملتو مادر جنده من از همه وحشی ترم کصکش بپا یه وقت باهام نشی طرف زن کصده من حتی زدم از شیکمم ولی واسه کیرم روزی دو تا مشتی کمن میخوام شبو بشینم پایِ علف بذار بگن تبلیغِ دوده کص خوار طرف ببین، تو اصلاً توو بوگاتی بشین چه فایده داره بازو دو تا پایِ ملخ ما دائما ضعف و دائما زخم رنگ رو رنگ گنگ واقعی تو کارِ هدف میخوام، انقده خوب بشم که منو ببینه بکنه حتی مامانت هم کف میخوام بفهمن پادشاهه منم بپا که زیرِ پام فشارت ندم میخوام بفهمن رو من تیرشون خطائه من بدرقه شدم این راهو با چشمایِ ننم میخوام به همه بی اعتماد شم دور و برم همه بی اعتقاد شن بشم بی رگ بی عشق یه پارت زن میخوام کلاً بشم بی ارتباط من همخوان میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره [میخوام و خواستن توانستن است میخوام بزنم تو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره میخوام بزنم تو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم پل بعضی وقتا هم اینجوریه که فصلا میان و میرن ولی تو فقط زمستونو میبینی چون مهم نیست که حقیقت چیه تو چیزی که میخوای رو میبینی میخوام حقیقت رو ببینم میخوام از زمستون بگذرم بلکه بهار رو ببینم قسمت دو تو رگِ یخ زده ی ما تابستون هم بوده همین بوده هوا سرد اینه که زمستونه همیشه دل من خونه الآن هم و فقط مونده برام درد توی این وضعیتِ قرمزِ چطور میشه رنگِ این صلح و صفا زرد توی این شبای وحشی چطور میشه کفترِ صلحو رها کرد تو چشمم اشکی نمونده، که واست دریا بسازم تو صدام نُتی نمونده و فقط فریاده سازم تو دلم خونه نمونده، واسه قلبِ بی ثباتت تو ازم یه مُرده ساختی، حالا خوش باش با رباتت تو نگاهم پُره حسرت، پُره مه پُره غباره بدون این حسِ بدِ من، بستگی به تو داره توی خونم یه جهنم، یه جهنم پُر آتیش یه جهنم که نبوده، تو هم حالا شده قاطیش میخوام از این جهنمه برم همه گاون باید هر حرفو نود دفعه بگم ببین تو هنرت در حدِ محلته بفهم عینِ تو رو میسازم هفت هشت تا من هر دفعه چتَم میخوام همه رفیقامو با هم ببینم تو شهرِ خودم بکنم رانندگی من میخوام بگیرم همه چیو بازم به کیرم میخوام اصن بذارمش کنار خوانندگیم هم من تو خونه سالیانِ دراز خوابیدم تو هر شهری یه پاسگاه دیدم به تنم پیِ هر چه هدف خواست مالیدم الکی مثِ تو، نکردم ماست مالی نه آآ، تازه چراغت روشن شد ها، دیدی توو کلِ تاریخ رو شده همیشه دستِ خارکصه ها ببین میترسه اَ ما حتی بازپرسِ ما میخوام سرِ شب سکسمو بکنم دَم اذون ولی سرِ نماز میخوام، این شبو عرق بخورم فردا برنامه ی تله طلاست میخوام دود بگیرم بالا برم تا خاطره هات زود بمیرن یادم بره سال های بعد یه کمی آروم بگیرم توم پُره از درد و غمه صبح پا میشم با کوفتگی من هیچ کدوم از این آدما بهم فازِ خوب نمیدن همخوان میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن [میخوام بزنم قیدِ همه انقده نخونم که صدام بگیره [دیگه نبینم بغلت زیدِ منه 11228 حسن بابا، تهران به کیرم پل میشه از تنهایی یه کوهِ آتشفشان شد و فوران کرد میشه پُر شد و لبریز و تحتِ فشار یه قلب شد و ضربان زد میشه دل کند و دور انداخت میشه به جای دوره کردن و هم زدنِ آتش فراموش کرد، سوزاند و از اول ساخت قسمت سه میخوام بینِ این همه آدم بشم همونی که کارتو ساخت میخوام تیمِ من شیش هیچ ببره درست همون موقع که مالِ تو باخت میخوام راهِ من کج باشه اصلاً وقتی کردی راهتو صاف میخوام به جای ارثِ تو رو خوردن بلولم لایِ کصام میخوام یه ورم خودت بخوابی یه وَرم دوستت باشه میخوام درست بپاچم رو صورتت که قشنگ این پوستت وا شه من مینویسم توو روز سه تا شعر کمر سفت اما سرم شلوغه پس بگو جنده زود ارضا شه میخوام دو تا دو تا با هم بکنم بکشم جورِ هر چی نامردو خودم میخوام دورمو از هر سینه و باسن پُر کنم میخوام همه دخترایِ محل واسم بخورن میخوام چند تا انیمالِ قوی عه عه عه، بپاچم دورِ استخر میخوام، به هیشکی لبخند نزنم سیس اصاً کمپلت اخم میخوام انقده وحشی بزنم که ما رو حتی ببینی بشه قمبلت زخم میخوام انقده خوبِ اینجا بشم که هیشکی نده به توئه قمقه نخ میخوام انقده دورم بخوابن که نفهمم کیرم دستِ کیه میخوام سیگارم هم ترکش کنم که شدم از این هم خسته دیگه میخوام عربده بکشَم توو محل گنده تر از خودمو گاییدم کونی وابستگی توو من مُرده حتی ترک میکنم گلمو گاهی من عه تو این لجن کده فقط هر جا رفتم دورمو پاییدن به هر کی بازیو یاد دادم آخرش به خیالش خودمو لایی زد میخوام از همونایی که به کیرت زدی بسازم یه تیمِ قوی میخوام ترکیبو جوری بچینم از یکی رَد شدی برسی به شیرِ بعدی میخوام انقده خارکصده بشم که فکرش هم نکنی بهم کیر بزنی میخوام انقده دلار بسازم که بپیوندم به قشرِ سیرِ زمین همخوان میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره میخوام بزنم توو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم میخوام انقده بد بشم که شعرام بمیرن انقده نخونم که صدام بگیره میخوام بزنم توو خاکی یه بار دیگه هم انقده لش و لوش که تهران به کیرم پایانی آری یک تشر کافی نیست گاهی برای خراب کردنِ هیولایِ خود ساخته توپ ها آتیش لازم است و برای خاموش کردنِ آتش خود سوزانده سیل ها اشک گر جهنم میروی مردانه رو و بدان جهنم را داغی مناز ست و جنگ را خون، در خود ببین بعد بخواه