پاییز و تنهایی ازم یه آدم دلتنگ ساخت موهاشو که طلایی کرد پاییز یه آن رنگ باخت هر کار می کرد تا من از رابطه مون کوتاه بیام اون خوب می دونس که من دیوونه ی موی سیام پاییز شروع می شد با رنگ زرد مانتوش دستمو جا گذاشتم یه شب تو جیب پالتوش زمین نخورده بودم اما به پاش شکستم به پای من نموند و به پای اون نشستم با هر قدم دورتر شد و بیشتر شکستم تو خودم با هر نفس می مردم و تو گریه زنده می شدم زخمی که برداشتم ازش کار منو تموم نکرد داغمو تازه می کنه بارون و این هوای سرد
