اردیناری

رفت، روز قبلو بده بره پشتش هرچی خاطره ی چِرته باید تو یه لحظه کشتش جای نبودن ها فدای موی لَختت، آرامشو ببوس جای اینکه کنی پشت بهش تو حرف نداری اگه داشته باشی مفته، که پشتت میگن نمیتونی فوق العاده شی یه روز بزن و رد شو از این اوردینری بحثا، آدمی باید کل دنیارو بگیره تو مشتش حنجرم کوکه روی بوم تا بوم نقاشیِ چهره ای که نقش بسته روی گیس و صیرتش این چشما حقن، اگه بالا میره ضرب قلبم امشبه رو نمیتونم سیر باشم از دیدنش کره ی خاکی شده سفال رو پنجه هات مثلشو در بیار یا دنیا میده شکل بهت صدات از ته چاه بیاد تو پنجه آفتابی بزن شیشه رو خورد کنش با ارتعاش چِرتت این روزا که ته نداره این شب ها چه زود میان عادت نمیکنم بهش هرچی دلش میخواد *ا بده این روزا چه حالیه هرچی میچینم واژه نمیتونم داشته باشمت تهش میگی شاعره این روزا هم میگذره تو میشی واسه اونکه تهش هرچی رو نداری میکنه تو دو تا چشمت سر اومده صبرم تهش هرکاریو کردم واسه من بود اما بازم این روزا حال یک عشقه اون خودش میدونه که ابهت محظه، طرفدار خودشه برا تو بی وجود کامله اون تنها آدمی که نابغه ی فصله، باید ببینی چشاشو دریا خیلی چاکره تو فکر بازی خود انتهای داستانی، فوقِ درختی که انتها نداره رشدش بزن و قطع کن هرچی شاخ و برگ هرزه آدمی باید کل دنیارو بگیره تو مشتش این روزا که ته نداره این شب ها چه زود میان عادت نمیکنم بهش هرچی دلش میخواد *ا بده این روزا چه حالیه هرچی میچینم واژه نمیتونم داشته باشمت تهش میگی شاعره این روزا هم میگذره تو میشی واسه اونکه تهش هرچی رو نداری میکنه تو دو تا چشمت سر اومده صبرم تهش هرکاریو کردم واسه من بود اما بازم این روزا حال یک عشقه وایسادم بالاترین جای شهر، آدما قد سیگارم سلامتی هوای مریض بام(ارم) ، چشم وا میکنم شهر که میخوابن