مسکن

تو، یه مُسکِنِ قوی تر من، من یه مردِ منزوی تر یه پیاده رو که بی تو داره می رسه به آخر تو، یه رُمانِ نیمه کاره من، یه سکانسِ بی ستاره من یه بازنده م که از تو راه برگشتی نداره چی ؟ چی برای هردومون موند جز انتظار وُ بی قراری یه نفر شدم که حتی دیگه حالشم نداری ! تو، رنگِ جو گندمیِ درد عشق، حتی موهاتو عوض کرد اگه جرعتش رو داری به خودت دوباره برگرد ما ، گریه های بی اراده ما ، یه خداحافظِ ساده از کدوم آینده می گی؟ تا همین جاشم زیاده