برگه خزان

به رهی دیدم برگ خزان افسرده ز بیداد زمان کز شاخه جدا بود چو ز گلشن رو کرده نهان در رهگذرش باد خزان چون پیک بلا بود ای برگ ستم دیده ی پاییزی آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی روزی تو در آغوش گلی بودی دلداده و مدهوش گلی بودی ای عاشق شیدا دل داده ی رسوا گویمت چرا فسرده ام در گل نه صفایی باشد نه وفایی جز ستم ز می نبرده ام تیر غمش در دل بنشاندم در غم او من جان بفشاندم تا شد نو گل گلشن و زی به چمن رفت آن گل من از دست با خار و خسی پیوست من مانده ام و صد بار گران وین پیکر بی جان ای تازه گل گلشن پژمرده شوی چون من هر برگ تو افتد به رهی افسرده و بی جان رفت آن گل من از دست با خار و خسی پیوست من مانده ام و صد بار گران وین پیکر بی جان ای تازه گل گلشن پژمرده شوی چون من هر برگ تو افتد به رهی افسرده و بی جان