سرو چمن

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند ساقی سیم ساق من گر همه درد می‌دهد کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی‌کند تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند دی گله‌ای ز طره‌اش کردم و از سر فسوس پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند