سعد

سیاهه زمین و زمان تو چشام هوا خیلی وقته که آفتابی نیست کی خورشیدو دزدیده از شهرمون تو این روزا که آسمون آبی نیست واسه جرم زن بودنم سالهاست صدامو توی حنجره دوختن توی آتیش جهل بی حدشون همه آرزوهای من سوختن زیر سقف کوتاهِ بی رحمشون برای کسی جای پرواز نیست عزادارمون کردن اونقدر که مجالی واسه رقص و آواز نیست با اینکه سالها زخمی شده تنم از جای زخم هام جوونه میزنم فریاد میزنم هربار بیشتر شاید شنیده شد فریاد پشت در میون من و آرزوهای من همیشه فقط سد شدن روبروم نمیخوان صدامو کسی بشنوه میترسن ازم، حتی از تار موم