غزل غزل پاره شده قلب من‌عمدا به وفور دگر نمانده پس از این واژه ای در من چو غرور شکر شکر تلخ شدم جوان جوان پیر شدم نبوده حقش دل من نکرده وقتی که قصور اذان اذان دعا شدم صدا شدم صدا شدم نسیب تشنگی من نشد بغیر از آب شور شکسته بغض کهنه ام کنون پس از هزار سال اگر چه من از ابتدا صبور بوده ام صبور چه تلخ بوده عمر من چه سخت بوده زندگی تمام خاطرات من دوباره می شود مرور دوان دوان رسیده ام به آنچه می نخواستم به آنچه خواستم ولی نکرده ام از آن عبور چو نور بوده ام فقط و نور و عشق داده ام و قلب من شکسته شد ببین کنون شکست نور
