جامه ازداد

مرا با خاک می سنجی، نمی دانی که من بادم نمی دانی که در گوش کر افلاک فریادم نه خود با آب کوثر هم سرشتم، نز بهشتم من که من از دوزخم، با آتش نمرود، هم زادم نه رودی سر به فرمانم که سیلابی خروشانم که از قید مصب و بستر و سرمنزل آزادم گهی تنگ است دنیایم، گهی در مشت گنجایم فرو مانده است عقل مدّعی، در کار ابعادم برای شب شماری، چوب خط روزها، کافی است جز این دیگر چه کاری هست با ارقام و اعدادم؟ به جای فرق خود بر ریشه ی خسرو زنم تیشه اگر چه عاشق شیرینم و از نسل فرهادم گهی با کوه بستیزم، گه از کاهی فرو ریزم به حیرت مانده حتّا آن که افکنده است بنیادم به زخمی مرهمم کس را و زخمی می زنم کس را شگفت آورترینم، من چنینم: جمع اضدادم! همان مردن ولی از عشق مردن بود و دیگر هیچ اگر آموخت حرف دیگری جز عشق استادم