منمو قلم این دلنوشتم حرفایی که برات اَ دل نوشتم واسه تویی که هنوزم داری ارزش بزار پس چندی بگم برات از عشق غرق تو چشمایی که آبی نیستن اما حرفای توش مثه خودت بیستن میگفت نزدیکم نیا نه من فمنیستم اصلا دنباله این چیزا نیستم شب با هم روی یه تخت خوابیدیم صبش اما اصن همو ندیدیم پس رفتم دنباله مهمونه بعدی دست کرد جیبش نه مهمونه منی فکرم هی میرفت سمته اون قبلی این آدمه جدید اصلن شبیه من نی یکی دگ شدم تو حال خودم نمیفهمیدم چرا از خود بی خودم تا که دیدمش یه باره دگ دلیله بی حالیه یه خاله زیره لباش بود تازه فهمیدم همچه از عداش بود واسش خوندمو همه حواسا پرتش جردادیم دنیارو با خوبو بدش مثه مستربینو ماشین سبزش زندگی یکنواخت نبود هی داش پرش ولی دلش منو نخواستو کردن خرش هرچی گفتم باز کرد جهش عشقی نبود توی وجودش باز نخواسم خراب شه اون تارو پودش حرفاش هنوزم توی مغزمه چنگاش هنوزم روی گردنه درداش هنوزم موی قلبمه پوشوندتش این از خوی گندمه انگار همه چی سوی قبرمه عطر عاشقی این بوی مسخره میزنه رو ریم این دوده چنبره محله عاشقی این کوی صبرمه میبینی آتیشِ این کوره از منه صدام گرفته از یک توده عربده عاشق همش مرد این بوده هردفه عشقو عاشقی این سوره دردمه خدام که مرده یه گوشه لش کرده آره هیچوقت نداشت این بوته ثمره چالش کن بره این گونه خطره نمی ارزه حسش اینم سوژه کلمه سر کردم هر شبو تو فکر بهار هر دردم پر زدو سو ذکر خزان پر زدم در لبو خو بکره الان در حرم بر خرو بو جنده حلال فقط بگو چرا اینقد بد شدی بام فقط بگو چرا اینقد سردی باهام فقط بگو منم میخوام بدونم دگ فقط بگو صنم سیام حیرونم بی دل اما نگو تو از حاله بدم دردا همسو چو خز سایه سرم دلم تنگه اون صداتو چشمای مشکیت روی شونت جای کیه جای سرم ولم خفه خون حیات مَجرای حسیت آره نگو واسم از درده بی درمون آره نگو آسم برگرده خزون ولی میبینی ارزشی نداری دگ چون میدونی از عشقت، حرف داری دگ؟
