شر یادم رفت

ی هَمو شِعرِن کِه یادُم نی که توش دِلِی دِلِی میکِردُم مینِشِسُم دِم دریا تو دِل دِریا سِی میکِردُم هَمو شِعرِن کِه یادُم نی کِه توش اِهِم اهوم میکِردُم قبلِ ای که سیت بُخُونُم کِر او تِموم میکِردُم دِس چِشات دِلِی دِلِی شِعر یادُم رَ تو موهات دَست دِلِی دِلِی شِعر یادُم رَ میام تا نَزدیکِ لِبات دِلی شِعر یادُم رَ ای به قُربونِ صِدات هی هَمه عُمر برنِدارُم سَر از این خُمارِ مَستی کِه هنوز مُو نِبودُم کِه تو توُ دِلُم نِشستی تو نِه مِثل آفتابی که حضور و غیبِت افتد دِگِران رِوَند و آیند و تو همچنان که هستی دِسِ چِشات دِلِی دِلِی شِعر یادُم رَ تو مُوهات دست دِلِی دِلِی شِعر یادُم رَ میام تا نزدیک لِبات دِلی شِعر یادُم ر ای به قربون صدات هی