زمینه سوخته

نقش عریان ستم روی گونه های شهر سنگ قبر عاشقی روی شونه های شهر مرگ گندم و غزل خاک غرق آب و خون غصه های رازقی قصه ی درد و جنون نفس شعر بلند زیر خاک بی نفس نتونست پر بگیره قمری از کنج قفس جاده ها گم می شدن زیر آوار غبار کسی از راه نرسید سمت این شهر و دیار نه چراغ روشنی پشت قاب پنجره که بتونه شاپرک تا سپیده بپره نه کسی وقت سفر پشت قاب پنجره از نگاهش بشه خوند یکی هست منتظره قصه ی تو کتابا یه روزی جون می گیره روی قبر عاشقا روزی بارون می گیره قمریا پر می گیرن قمریا مست غرور یکی از راه می رسه اهل قصه های دور زمین سوخته ی شهرلایق بارون نبود باد مست دوره گرد بوی عشق و برده بود همیشه تو کتابا آخر قصه خوشه وقتشه همین روزا آخر قصه بشه...