شب تا سحر

به‌ شب لحظه‌ ای که در دامن افق سر کشد ستاره کند با فسونگری سوی عاشقان هر زمان نظاره شبان با نوای نی گویدت خوش از کوه و از کناره که از کس نشانه در این گردش زمانه کجا مانده جاودانه نماند ز ما اثر در جهان مگر شعر عاشقانه خوشا لحن عاشقی زان که جاودان ماند این ترانه سحرگه که در چمن غنچه پیرهن میدرد ز مستی دهد جلوه چمن رونقی دگر بر جمال هستی بگیرد ز ژاله ها جام لاله ها حال می پرستی شنیدم ز بلبل که گفتی به خوشه چینی که گل زین چمن نچینی که این لاله و سمن سرو و نسترن هر کجا که بینی بود قلب عاشقی چشم دلبری موی نازنینی