آواره

چنان در خود گرفتارم که سکه ست از تو بازارم چه بد مستی ز من سر زد که رونق رفته از کارم نه میری از سرم بیرون نه خوشحالم تو رو دارم چنان در خود بگردانم که افتد از نفس جانم چنان افتان و خیزانم به باغ برگ ریزانم که غرق اشک ریزانم به دوری از عزیزانم تو را قسم به قرآنم گمم کن در پی آنم چنان در عشق تو گیرم که من بی جرم و تقصیرم چنان در عشق تو گیرم که من بی جرم و تقصیرم به تیر غیب دلگیرم چو سرو ایستاده می میرم چنان از جان و دل سیرم که دل را پس نمی گیرم چنین بیچاره خویشم که دل هم رفته از پیشم سپهسالار عاشق کش تویی در مذهب و کیشم چنان از اصل خود دورم که من آواره مشهورم حرام نسل مجبورم در این ظلمت چه پرنورم چنان در عشق تو گیرم که من بی جرم و تقصیرم چنان در عشق تو گیرم که من بی جرم و تقصیرم