لکه همه

شبیه خونه تو رو میبوسم و پرپر میشه پاییز این خونه بهار خنده های تو به یاد دنیا می مونه . به تو برگشتم از فصلی که بی رویا و مبهم بود که چشمای قشنگ تو شبیه سرزمینم بود . کنار من بمون تا شب دوباره با تو زیبا شه که عشق تو شاید تنها مجال عمر من باشه . یه موجم که توی دستات میتونم شکل دریا شم شاید تقدیر من اینه که عمری غرق تو باشم . من اینجا تو ی این توفان یه لحظه از تو نگذشتم کنار تو به سمت عشق به سمت خونه برگشتم . به من خو کن تا هر لحظه م با خوشبختی تصور شه تموم تلخی دنیام با رویای عسل پر شه . نترس از اینکه تنها شی همین جا زیر بارونم تو مشت آتیشم باشم به عشقت زنده میمونم . به آغوش من عادت کن که وقت پر کشیدن نیست تو که نیستی دیگه هیچ جا شبیه خونه من نیست