صدف

صدف نبود دگر گوهری به سنگ زده بهشت من به سیاهو کبود رنگ زده نه گل نه سبزه نه هیچ روحه نشاط درخت ها همه آوارگانه جنگ زده چو آهویی که در افتد به زیره چنگ پلنگ جگر شکافته و چشمو چهره چنگ زده هنوز ماه همانگونه نغض می تابید نه بر چمن که به ویرانه ای کلنگ زده هنوز یاس همانگونه عطر و افسون داشت نه بهره دوست که بر نرده های زنگ زده عروسه خوب رخه صد سبزه زار اینک چه بی گناه به رخصاره داغ ننگ زده درنگ کردمو در سبزه زار ها گشتم چه شعله ها که به جانه من این درنگ زده هنوز ماه همانگونه نغض می تابید نه بر چمن که به ویرانه ای کلنگ زده هنوز یاس همانگونه عطر و افسون داشت نه بهره دوست که بر نرده های زنگ زده