شادوس

امشب که من مسافرم، مسافری بی مقصدم من رفته ام با بادها، مانده فقط پیراهنم من رفته ام، چیزی دگر از من نمانده در جهان جز رد پایی در غبار، یا سایه هایی از تنم هرگز نمانده حسرتی، وقتی مسافر می رود این باد همیشه می وزد، این باد ما را می برد "به هیابانگ شورانگیز حسرت مخور! بخسب، پرواز کن، بیارام دریا نیز می میرد" * باید به این راه تن دهم، یا دل به دریاها زنم دریاهای بی انتها، در امتداد هر افق هرگز راه فراری نیست، راه فرار از این سفر از این غروب ناگزیر، در انتهای هر افق هرگز نمانده حسرتی، وقتی مسافر می رود این باد همیشه می وزد، این باد ما را می برد * بخشی از شعر "مرثیه برای ایگناسیو" نوشته ی گارسیا لورکا، ترجمه ی احمد شاملو