شیراز ۲ (شهره راز)

چه تابسّون چه باهارِش چه تو پائیز چه زمسّون وقتی پات رسید تو شیراز غم بده دلخوشی بوسّون همی که چیشِت بیوفته به خیابونُی قشنگِش غصّه هات یِهو میرُمبن با ای بو و آب و رنگش مردمونش همه خاکی اینجُو مثل یه بهشته هنر از اینجُو شروع شد حافظ اینجُ شعر نوشته سفره هاشون همه پهنه پُرِ عشقه تا همیشه کُلّ فَست فودُی تو دنیا بو کَلَم پُلو نمیشه هر جا رِ بیری بِگردی نمیجوری عینِ شیراز شانزه لیزه پُی اِرَم نیس تُو ای حد ایجوری دِلباز توی جشن و شادیاشون میخونَن شعر واسونَک جینگُ جینگِ ساز میاد و از بالُوی شیراز میاد شازده دوماد غم نخور که نومزادت با ناز میاد هر کی بیاد از خوشالی میبینی بِتِنگ بِتِنگش شیرازِ میگن نازه واسِی آفتُوِ جنگش