عادت

روی تنِ یه باغ ، درختِ خشکِ سیب رؤیا رو شاخه نیست ، دستام خوده فریب از شهرِ بوق وُ دود ، تصویرِ این ریه تو این نفس سیا ست ، تنم زندانیه پشتِ چراغِ سُرخ ، چشمای دختری بی خنده گریه داشت ، بی رنگِ دلبری باید از این سقوط ، تا جای دیگه رفت این روزگارِ بد ، این روزگارِ سخت تو این هوای بد ، هر بوسه ، بی لبه داغه تنِ سکوت ! هذیان ، پس از تبه گیجم شبیهِ شعر ، بی دفتر وُ قلم اینجا یه انتهاست ! عادت ، به سمتِ غم هر کوچه با منه ، با چهره ای سیاه دنیام جهنمه ، هر سایه راه به راه باید از این سقوط ، تا جای دیگه رفت این روزگارِ بد ، این روزگارِ سخت