لالائی

لالایی کن که غربت نارفیقه بلاتکلیفی ام دردی عمیقه تهِ این ناکجاآبادِ بی خیر یه آزادیِ روی لبِ تیغه لالایی کن که فردا دلخوشی هات جلو چشمِ کسی گریه اش نگیره لالایی کن دلم آروم بگیری دعا کن بغضِ تنهایی بمیره (دلم اِی دادِ بی داد اِی دلِ من بریدی از تمومِ دارِ دنیا میدونم مثلِ من آواره هستی توام با من شدی تنهای تنها) تمومِ فکر و ذکرِ آسمونم به اینه که یه رنگِ دیگه ای شه نمی دونه دلم هر جایی باشه سیاهی تنها رنگِ زندگیشه لالایی کن لالایی کن که هرشب به تنهایی دچاری نازنینم حواسم هست کابوسی نبینی حواسم هست دستاتو بگیرم