رفت آن سوار ، کولی ! با خود تو را نبرده شب مانده است و با شب تاریکی فشرده کولی ! کنار آتش رقص شبانه ات کو؟ شادی چرا رمیده ؟ آتش چرا فسرده؟ رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی چشمان مهربانش یک قطره ناسترده رفت آن سوار ، کولی ! با خود تو را نبرده می رفت گَرد راهش از دودِ آه تیره نیلوفرانه در باد پیچیده تاب خورده سودای همرهی را گیسو به باد داده رفت آن سوار و با خود یک تارِ مو نبرده رفت آن سوار و با خود یک تارِ مو نبرده یک تارِ مو نبرده!
