گِره خوردم به دلتنگی،تو این کابوسِ تکراری نشستی روبروم هر شب،میونِ خواب وبیداری با اینکه دوری از دستام،چه نزدیکی به احساسم تورو گُم می کنم بازم،من این کابوس و میشناسم! یه مشت تعبیر بیهوده من و تا انتها برده یه دنیا دردِ تنهایی به تقدیرم گِره خورده خلاصم کن از این تردید،خلاصم کن که میتونی از این کابوسِ تلخی که خودت مَعنیش و میدونی یه وقتا بعضی حرفا رو نمیشه گفت ، باور کن! تو هم مثل منی شاید، با این سر در گمی سَر کن! ولی افسوس این کابوس حالا هرلحظه بامن هست مگه میشه دیگه راحت،چشارو رو حقیقت بست! (گناه عاشقی اینه، باید رسوای عالم شد بسوزه اون درختی که دلیل طرد آدم شد)
