توفانه لعنتی (فت محمد بیباک)

رفتی یهو از یاد رفت و عذابت داد تو بهترین روزات وقتت به شب افتاد تموم دنیات بود اون جور که میخواستی تموم حرفات بود از حس خوش شانسی اما طوفان لعنتی زدش به کاشونت دنیاتو ویرون کرد خم شد یهو شونت اما طوفان لعنتی زدش به کاشونت دنیاتو ویرون کرد خم شد دیگه شونت یه مرد بودش تو قصمون نمیدادتش توپ تکون طوفان و میگذروند حتی باد زور چپون چطور با اون تا میکردی که اونو از تو شکوند سکوت نکن تو گفتگو کم نذاشت تو دسترس بود حتی توی نقطه کور پیچ میخواستی مهره بود خام میخواستی پخته بود حرف میخواستی گفته بود تو خط میخواستی نقطه بود حیف زیاده اون خاطرات هی نپرس تو کی میادش صداتو دوست داشت که بحثا رو کش میدادش نه این عشق نیست اعتیاده بهت شاخ و برگ میداد خودش اصل ریشه بود سکوتش حرف داشت اون قدری که خسته میشه گوش خزونه فصل پیش روش که راها بسته میشه روش چقدر حرف تو حرف اومد میگفت من نمیخوام ابرو خم کنم روزا فقط کار و شب تو درد و غم اون مرد من بودم اون مرد من بودم اما طوفان لعنتی زدش به کاشونت این بار دیگه چیزی نمونده از خونت اما طوفان لعنتی زدش به کاشونت ببین چه ساده مرد خم شد دیگه شونش