نقره (فت مهتا)

[کروس] ابرا میگیرن ماهو آروم پر زخمه تنم شستم راهو با خون آفتابو ساحل موجا مال تو من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون ورس یک قایق من یادمه بدون پارو بود دنیا من سیاه و تیره مثل شعرای شاملو بود پروانه ها میسوختن و برنده همیشه زالو بود فدا سر بودم اونی که خوب بود آلو بود رو زانو بود معرفت ، آدم فروشو صدر جدول اینا شعر میشد خط به خط تا برسن یه روز کف به زحمت میخوام ا یادم بره ولی میاد بیشتر یادم تنهایی و درک کردم وقتی بود هیجده سالم رسیدم بیست و رفتم پیش بابا ولی بابا حرف میزد ا پشت میله ها باهام فهمیدم تنها باید دنیا رو حریف بشم فهمیدم واس اسکناسا باس دستام باید کثیف بشن [کروس] ابرا میگیرن ماهو آروم پر زخمه تنم شستم راهو با خون آفتابو ساحل موجا مال تو من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون [ورس دو] رسیدم بیست و دو ا غربت خسته بودم روزامم تکراری یا خمار یا نعشه بودم با سقوط فاصله ای نبود لب دره بودم پ بستم بار سفرو برگشتم من به خونم دیدم توو خونه ی ما آدم خوبا تهش میمیرن ملت از افسردگی هر روز دارن جشن میگیرن دیدم که اعتبارو به پول و وجه میبینن معمارا خشت اولو هنوزم کج میچینن دیدم که خونه ی پدری دیگه جای من نی دیدم که قضاوتا هیچکدوم جای حق نی دیدم که میگن باید دو رو باشم ولی ریاکاری هنو کار من نی کار من نی ریاکاری هنو کار من نی نه کار من نی ، ریا کاری هنو [کروس] ابرا میگیرن ماهو آروم پر زخمه تنم شستم راهو با خون آفتابو ساحل موجا مال تو من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون بادو بارون من میمونم عاشق بادو بارون [ورس سه] حالا که توو هر مجلس هر هفته ریسک و جنگم آدما از سرعت پیشرفتشون گیج و منگن مثال جوی آب و گذر عمر یک چهارم قرن و دیدم بیست و پنجم این شعرو مینویسم برسه هر کی به گوشش مطمئن باشم که دیگه تاثیرش روشه من اون مسافرم که یه آرزو داره پایدار بمونه وطن و هر چی که تووشه پا میشم میسازمش توو ساختن نفرتی نیس به غیر از بهترین توو ذهنم صفتی نیس مسیرو تنها میرم تووش اصاً سبقتی نیس فکر اون گنج درونم که بهش دقتی نیست