ثانیه ها وقتی به دقایق تبدیل می شدند و دقایق به ساعاتی واپسین، شکوفه ها به غنچه هایی باز و سپس به گل هایی روشن، مبدل می گشتند درست هنگامی که ستاره ها در اُفق محو می شدند و جایشان را تلالویی از جنس نور پر می کرد، گرم و لطیف ... گنجِشگکان بر درخت چنارِ شکستهِ کوچهِ بن بست، درست در کنار بلبلان سحرگاهی، خود را برای کنسرت بهاره شان آماده می کردند ... پس جوانه می زَد بذرِ سپید در خاکِ نَم کشیده و نهالی رشد کردن را در پی خورشید می آموخت ... باری، سال به پایانش نزدیک و نزدیک تر می شد و عمر! در این هنگامه، که یک سال دیگر بر اعداد سنِ ما افزوده و از ظرف روزهای باقیمانده زندگی مان کاسته می شود یادآور می شوم؛ من، تو را به چَشمانی پاک شناختم با آرامشی بهاری، شوری تابستانی، دلنشین همچون بارانِ پاییزی، و با تحملی زمستانی پس عید را مادامی جشن گیر که چَشمانت، همچنان یارایِ پیشواز رفتنی معصومانه را دارند ... و تلاشت را بگذار برای حفظ امانت! تمامی مان بدین جایگاه چَشم گشودیم، با قلبی همانند کاغذی بِکر، سفید و نانوشته. باشد که در طول حیاتمان طرح و رنگ واره ای دلنواز بر آن کِشیم، و کاغذ را نه خط خطی و مچاله شده، بلکه با طرحی خوش بر رویش، بازگردانیم ... سال نو شادباش، سفره دل تان پر برکت
