شکر گذاری

قدر چَشمانَت را بِدان، قدر چَشمانَت را بِدان، هست تا آئینه ای باشد برای چَشمانی خاموش قدر شانه هایت را هم آفریده شده است تا به سان ستون هایی استوار باشد، برای سقف هایی فروریخته قدر بدان؛ سلامتی ات را، هر چند که ناقص باشد چون هست تا مرهمی باشد برای، در راه ماندگان و آنانی که زمین گیر شده اند، چندیست قدر صورتت را بدان، چون نشانه ای است با تو، همیشه یادگاری از روزهای سخت و دشوار، سهل و آسان ... قدر لبخندت را بزرگ شمار؛ چون یادآور توست که غم آفریده نشد تا غمگین باشی، آفریده شد تا قدر حال خوش را بیش تر بدانی قدر بدان قدم هایت را، که برداشتن هر یک، گواهیست که زمین از تو استوار تر است قامتت را قدردان باش، نمی گذارد از خاطرت برود که اگر بلند باشی یا کوتاه، در کوهستان، تو هیچ هستی ... و دلت را، که با هر ضربه، تنت را یادآور زندگیست پس قدر بدان، زندگی ات را ... که شُکر است بازکننده گره های آن و نه گلایه از روزگار