ز سنگسار روح من بگو چه برده ای نصیب مگر چه کرده ام دریغ که می دهی مرا فریب به اشک من تمام شهر چرا حریص و تشنه بود چرا زبان مردمان برنده مثل دشنه بود به جان زخم خورده ام نهیب عاشقی چه سود کسی که دست سرنوشت مرا از خاطرش زدود ز لحظه های بی کسی دوباره آه می کشم و کوله بار خستگی چه بی گناه می کشم به زهر شوکران غم اسیر و مبتلا منم برای این همیشه درد چون سپر بلا منم من حسرتم بدون عشق عبور این جوانی است تمام می شوم که این سقوط زندگانی است ز لحظه های بی کسی دوباره آه می کشم و کوله بار خستگی چه بی گناه می کشم
