خطه اول آجره اوله کج بره میره تا خودِ سفسطه تا ثریا راه پُره وسوسه انتخابش با توئه البته ترجیحم اینه شعرام از تجربه بگیره ریشه هِی کاغذ مچاله کنم پرت کنجِ اتاق دلواپسی میونه حسام هست دیدی یه موقعها دلشوره داری قبلِ امتحان یه جوره خاصی من هر وقت میخوام یه شعر بنویسم کنکور انگار اومده مهمونی پارتیم از دشمن بگم جا برای عشق نیست شما رفقا نباشین اصلا حس نیست انگشتِ وسطو کادوپیچ کن بده بشون میبُره بهتر از چاقو تیز تند کورِس: میخوام با تو بریم برسیم به نوکّه اورست میخوام با تو بریم برسیم به قلّه ی بهشت(٢) ورس ٢: هر قدمی که رو به جلو برم قلم میخوام فقط خوبه تو رو بگم یه خوکاره چند سانتی که نجاتم داد از هرجایی که گیر کردم از بیرون و درون تو چاله و باتلاق من بی جون و کبود خودکار مثه مشعل تو غار نور رسوند بِم هر شب روزام آفتاب بود ولی بی اثر یعنی بی ثمر که شبیش نیست اصن انگار آسمون با خورشید سلفی گرفته تو وایسادی خشک شی اونی که میبینی فقط عکسه صبر کنی میشه تَش یه عطسه بحث که تش یه بازنده داره اصولا من نیستم که غرقه اشکه کورِس: میخوام با تو بریم برسیم به نوکّه اورست میخوام با تو بریم برسیم به قلّه ی بهشت(٢) ورس ٣: شاید من نباشم بهترین نه اما برای خودم من بهترینم چون میدونم از دیروز جلوترم اگه هل نمیدی منو برو عقب اهل کتابم و خودکار و کاغذ هرجا باشم سه چارتا بام هست ذهنم یه دریا از قافیه و واژَس زوایه و ایهام کافیه و باز هست برام قلم یعنی ناموسی که روش شدیدن غیرتیم تا روزی که دم میاد و بازدم میدم به زمین و قلمم میچرخه سریع و هدفم بی حدِ یعنی بم میگن سلطانه تکست یه خودکاره فرزم رژه میرم رویه کاغذ کلماتم شبیهِ فشنگن که دنباله دشمن رو راداره ذهنن کورِس: میخوام با تو بریم برسیم به نوکّه اورست میخوام با تو بریم برسیم به قلّه ی بهشت(٢)
