{امیر} من همیشه مشتم گره ست واسه کوبوندن به افکاری که مستعمره ست یه عقیده که منو گرفته منو محکم به دست اومد قانونای ذهنمو کلا شکست این دنیا آخرش آسمونه که کردش مجاز ولی نمیدونم مغز خودم سقفش کجاست واسه همین هرچی رفتم چشام آخری ندید دارم هر روز میرسم به باوری جدید آسمون هفتم سقف مغز منه معنی پرواز کردنو دفن تنه خدا تو خود منه پَ باید پله رو بسازم برم به سمت ینی خودمو بشناسم اینا مطلق درست نیست اصلا گیرم فرضه ولی نمیتونم آزادیمو نبینم یه لحظه هه ، آره این طبیعت مغزه زندونی کردنش یه خریت محضه حالا روزی میاد که میشه این طبیعت فیریز روزی که همه جا تاره و هیچ حقیقتی نیست مردم همه چی دارن ولی هستن خف واسه خریدن اختیار بستن صف آسمون دوره آدما یه بطن جدان تشنه ان و دنبال یه قطره خدان مغزا قفله یه نوع سیاه چالیه که کلیدش دست آَشغالای لیارساییه آ.. {حسین} ملت حشری ، نبینم پکری نبینم از اینکه ساکتی سودی نبری تو که بلدی ، تو که اهل فراری دنبال سوژه خنده یا پی دّدری موضع نگیر اینا بحثِ کلنجار نی ببین سفره پهنه همه میخوان نفع ببرن آنی حتی تو که میگی مدافع حقوق بشری فکر میکنی بالاتری از یه بچه سرطانی اینجا همه میگن همه فن حریفن ولی هرجا مفت باشه همه دم در ردیفن به همچین آدمایی آزادی حرومه اگه پاش برسه میخورنت کم کم ولیکن اگه انتخابت اینه بدون بیخوده عقیده ات همه ی اینارو یه روز میکشه طبیعت پس اگه اسلحه رفت صاف رو شقیقه ات بگو من تسلیم هیچی نیستم جز حقیقت {خلصه} امروز تصویر یه بچه ای رو دیدم چیزی نبود جز نور تو نگاهش وقتی از آسمون گلوله میبارید گلی که رو خاکِ خون خونه داره تو هم سرو بذار خوب رو بالشت آدمیزاد میره زود چون یادش تو این بطری ها حسو خفه کن اسکناسارو دود کن آره اینا داداشتو کشتن دادن خنجرو تو دستت فریاد نزن نکن هنجره تو خسته گوش بده داره زمزمه میکنه خدا اون بالا نی همینجا نشسته دلتو نکنی خوش به نگاه این زندگی که همه چی پشت به چشاته کلید همه چی شروع از درونه دونه دونه بکن قفلارو بازش
