اسرع جمه

وقتی که شب مهتابُ از دیوار بالا میبره ترس من از تنها شدن از هر زمان جدی تره میترسم از فردایی که بی تو غروبش میرسه شک میکنم این زندگی روزای خوبش میرسه درگیره دنیایی ولی یه لحظه دنیامو ببین عمر منو فکر تو برد هم سن و سالامو ببین دلگیره وقتی هستی و هیچ اتفاقی شاد نیست حتی برای من یه عصر از جمعه هات آزاد نیست با خاطراتت شهر من فصل فراموشی نداشت این خونه بعد رفتنت یک شب رو خاموشی نداشت بی رحمه دلتنگی ولی هر جوره عادت می کنم حتی به سایه ات رو تنِ دیوار حسادت می کنم چیزی نمیپرسم ازت ،چیزی نداری که بگی دار و ندارمو میدم تو یادتُ به من بدی یاد تو مهربون و اصلا ازم نمیگذره منو رها نمیکنه یاد تو از تو بهتره با خاطراتت شهر من فصل فراموشی نداشت این خونه بعد رفتنت یک شب رو خاموشی نداشت بی رحمه دلتنگی ولی هر جوره عادت می کنم حتی به سایه ات رو تنِ دیوار حسادت می کنم