دوباره تنهایی

دنیایه من یه دنیای دیگه ای داشت رفتُ خیالشم نبود که مردم رفتُ یه عمری توی بی کسیهام چشامو دسته گریه هام سپردم هیچوقت نخواست که ما بشیم یه روزی یه عمری رفتنو بهونه میکرد هیچوقت منو با حس صدا نمیکرد اونی که داشت منو دیونه میکرد دوباره بارونو این دله داغونو چشمای گریون دوباره تنهایی داغونو بی تابم کاشکی بیای بازم هرم نفسهاتو دستاتو کم دارم بیاو درکم کن این لحظه ها بی تو زندونه دردامه کابوسه فردامه بیا که این خونه هرلحظه این روزا درش به روت بازه رفتو منو فروخا به آرزوهاش تموم درداش به جون خریدم رفتو به آرزوش رسیدو هیچوقت ندید چه زجرای رو که کشیدم حیفه دلی که خیلی ساده له شد نذاشت که هیچکی دردشو بدونه تمام لحظه هاشو غم گرفتو مثل همیشه گفت اینم بمونه