ما

آدمای مَلَنگِ بی‌رؤیا، آدم‌کوکیای سردرگم بس‌که به استوانه پز دادیم، شدیم آجرپزای جاده‌ی قُم آدمای همیشه در صحنه، آدمای همیشه تو میدون همه‌ خوشحال و شاد و خندونیم، پا می‌کوبیم تو برکه‌ای از خون درِ مغزامون‌و رو هر فکری بوی آزادی می‌ده می بندیم بستنیِ عروسکی ماییم، چوب توی پاچه‌مونه... می‌خندیم! ملتِ نئشه از صدای «معین»، ملتِ مست توی آنتالیا ملتِ باددوستِ پرچم‌پوش، ملتِ پرت مونده از دنیا تنقیه می‌کنه خودش رو مدام با یه عالم گذشته‌ی الکی ملتی که هنوز غمگینه از خداحافظیِ «ده‌نمکی» ما از این دست آدما هستیم: لایک‌زن‌های غالبن قهار قطره‌های یه فاضلابِ بزرگ، رمه‌های یه گله‌ی بیمار برای ماشینای قسطیمون، تخم‌مرغ می‌شکنیم و دلشادیم تو یه زندون گنده‌ایم عوضش واسه تولیدِ مثل آزادیم انقلاباتِ فیس‌بوکانه راه می‌ندازیم از رو بیکاری مشتِ محکم می شیم توی دهنِ دشمنای همیشه تکراری تخت‌جمشید دخیل می‌بندیم، رویامون‌و توی چاه می‌بینیم نقلِ قول از «شریعتی» می‌گیم، پای طنزِ «مدیری» می‌شینیم تنِ «فردوسی» کُت می‌پوشونیم با صلیبِ شکسته رو بازوش گم می‌شه هر صدای تازه توی نعره‌ی اکثریتِ خاموش توی خواب غلت می‌زنیم دائم، باورمون شده که بیداریم مٌهره‌ی دست این و اونیم و از زمین و زمان طلب‌کاریم ما از این دست آدما هستیم: لایک‌زن‌های غالبن قهار قطره‌های یه فاضلابِ بزرگ، رمه‌های یه گله‌ی بیمار