برون

وقتی تنهام با ترانه شهری از صدا می سازم با یه مشت واژه ی آزاد دنیایی رها می سازم توی عمق شبای تار وقتی چشمام باشه بیدار اسیر سایه نمی شم با غم همسایه نمی شم دیگه لالایی نمی خوام رویای کاهی نمی خوام می خوام اسمم یه بارم هم اسم بارون بزارم تو خیابون تو کوچه تا سحر بشه ببارم واسه ی زمین خاموش شوق زندگی بیارم تا وقتی رفیق نورم وقتی از ریا به دورم به سوی سراب نمیرم دیگه روز به خواب نمیرم مرگ اجباری نمی خوام اسم تکراری نمی خوام می خوام اسمم یه بارم هم اسم بارون بزارم تو خیابون تو کوچه تا سحر بشه ببارم واسه ی زمین خاموش شوق زندگی بیارم