خودزنی (آلبوم ورسیون)

خستم نگو نه شکستم نگو نه دست منو بگیر که گُم شدم با صورتی خونین مثل یه زندونی به گریه نشستم نگو نه شکل سقوطم غرق سکوتم یه جاده که تو مشت دره هاست واسه یه آواره دنیا یه دیواره شب من که پایان نداره زخمی رو گونم شبیه جنونم باید به تو به شب به خونه خو کنم تصویر موندن باش یک لحظه با من باش یه طوفان یه بغض دوبارم تحمل ندارم حکمم قفس بود سکوت نفس بود به من شک کن اگه رها شدم من به تو زنجیرم اگرچه می میرم کمک کن که آروم بگیرم که تلخ و اسیرم